Doğanbey dostlarına paniğe kapılmayın, tasarrufları efsane. Bununla ilgili birçok güzel hikaye var. Konyalılar İskoçlara, Doğanbe halkına İngiliz şakaları yapıyor. Şaka, zarar vermemek kaydıyla bir kültüre boyut katan bir olaydır. Gülümserken kibar insanlar. * * * Bir zamanlar Doğanbeyli bir aileye misafir geldi. Yol yok, araç yok. Belli ki adam bir süre aileye yük olacak. Aile bu durumdan pek memnun değildir ancak yapabilecekleri bir şey de yoktur. Eve harap bir şekilde geldi, sadece vurulmak üzere. Durumu bir an önce görürler ve gitmesi gerektiğini düşünürler. Öğle yemeğine çok yumuşamış bir ayran ve neredeyse katılaşmış iki tandır ekmeği koyuyorlar. Ayrıca Doğanbeli’nin meşhur “Dalar La” kaşığını da misafire ikram ederler. Bu damlatmayan kaşık neredeyse düz bir tahta parçası. Dışbükey kaşık haznesi yaklaşık olarak düzdür. Yani bu kaşığı üç kez doldurursanız, normal bir kaşık gibi bir kez bile yemeği ağzınıza götüremezsiniz. Konuk duruma baktı ve herhangi bir endişe göstermedi. Kaşlarını çatmıştı. Cebinden mendilini çıkardı, ekmeği mendile sardı ve taşlaşmış bu ekmeği bir taşla ezdi. Bu ekmek parçaları çok sulu ayranlara dökülürdü. Sigara yak. Lylin ekmeğini bekle. Sigara bitene kadar ekmek yumuşar ve oturur ve lor ekmeğini güzelce yer. Bu durumu gören evin oğlu, durumu diğer odadaki babasına aktardı. – Baba, bu misafir harika bir adam. O adam, zavallı dalış kaşığı, ağzı yukarıya doğru hırlayarak adamın ağzına doğru hırlıyor. Allah bizi bu adamdan korusun.. * * * Doğanbeyli Ali Ağa’nın bir misafiri daha vardı. Arkaya yakındır. Konuk için bir yemek hazırlamak gereklidir. Konuk, kaldığı odadan duyabiliyordu. Evin hanımı bir vazo tutuyor ve komşuya sesleniyor: – Komşu, misafir pekmezimiz kalmadı. Bu kasede biraz pekmez ödünç alın ki misafir biraz yiyebilsin, gerisini ben getireyim. * * * Bir kişinin kendisiyle veya toplumuyla alay etmesi ve bunu en güzel insani nitelikler ve hoşgörü olarak tanımlamasına Franklar buna “mizah” derler.
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]
İlk Yorumu Siz Yapın