tahta nedir? Hristiyanlıkta, piskoposlar ve diğer kilise liderleri doktrin, yönetim, disiplin ve benzeri konuları tartışmak ve karara bağlamak için bir araya gelirler. Seçmeli veya genel kurul terimi, tüm piskoposların katıldığı toplantılar için kullanılır; Patrikliği veya bölgeleri temsil eden yerel meclislere sinod denir. Katolik öğretisine göre, yalnızca papanın davetiyle toplanan konseyler ekümeniktir ve kararları, papa tarafından resmi olarak duyurulmadığı sürece bağlayıcı kabul edilmez. Papa tarafından açıklanan Konsey kararları en bağlayıcı olanlardır.
Ortodoks Kilisesi sadece yedi konsili ekümenik olarak kabul ederken, Katolik Kilisesi 1054’te Doğu-Batı Bölünmesi öncesinde toplanarak Konstantinopolis (İstanbul) Patriği Aziz Photius’u aforoz etti. Konstantinopolis Konsili (869-870) de ekümenik kabul edilir. Katolik Kilisesi ayrıca sonraki on üç konseyi ekümenik olarak kabul eder.
Protestanlıkta küçük konseyler, kurullar, konferanslar gibi toplantılar, özellikle kriz zamanlarında, yerel veya geçici boyutların ötesinde bir önem kazanmıştır. Örnekler arasında İngiltere Kilisesi’nde reform yapmak için toplanan Westminster House (1643-1652) ve büyük Alman Protestan kiliselerinin Nazizm’e karşı tavır aldığı The Waiter’s Synod (1934) sayılabilir. 19. yüzyılda birçok Protestan grup tarafından ulusal ve uluslararası danışma kuruluşları kuruldu ve 1948’de Protestan kiliselerinin ekümenik birliği olan Dünya Kiliseler Konseyi kuruldu.
Hristiyanlığın ilk zamanlarında her kilise toplantısına, hatta ayinlerin yapıldığı binaya bile konsey adı verilirdi. Ancak üçüncü yüzyılda, piskoposların diğer din adamlarıyla kilise yönetimi konularını tartıştığı toplantılar için bu isim kullanılmaya başlandı. Bilinen en eski il meclisleri ikinci yüzyılda yapılmıştır. MS 300’e gelindiğinde, her bölgedeki piskopos toplantıları, olağan kilise idaresi biçimi olarak benimsenmişti.
Konstantin’den sonra, Hıristiyanlara müsamaha sağlayan Milano Fermanı’nın (313) yayınlanmasıyla ilgilendikten sonra, çeşitli bölgelerden piskoposların bir genel konseyde toplanma fırsatı doğdu. Ancak özel yetkilere sahip Genel Kurul anlayışı daha sonra ortaya çıkmıştır. Ekümenik konsey terimi ilk olarak Konstantin’in Hayatı’nı yazan tarihçi Eusebius (ö. 340) tarafından kullanıldı, I. İznik Konseyi’ni (325) tanımlamak için kullanılmıştır. İmparator tarafından toplanan meclisler ile olağan taşra meclisleri arasındaki fark, yeterliliklerinden çok büyüklükleri ve uygulamalarıydı. İmparatorun topladığı meclislerin kararları, önceki eyalet meclislerinin kararlarından daha bağlayıcıydı. Zira İmparator, bu kararların din dışı hukukta da geçerli olduğunu ileri sürmüştür. Tüm konseylerin Kutsal Ruh tarafından yönetildiğine inanıldığı için, ekümenik konseylerin özel bir kutsallık taşıyabileceği konusunda hiçbir fikir yoktu. 325 yılındaki Birinci İznik Konsili’nden sonra, Ekümenik Konsey’in kararlarının değişmeyeceği fikri gelişti. Athanasius, Hıristiyan âleminin her yerinden piskoposları bir araya getiren Nicaea Konseyi’nin özellikle kutsal olduğunu savundu. Efes (Efes) (431) ve Kalkedon (Kadıköy) (451) Konsillerinde Nikaia Konsili kararlarının değiştirilemeyeceğine karar verildi. Ekümenik Konseylerin yanılmazlığı fikri, resmi bir karar alınmadan ilke olarak benimsendi. Kanon kanunlarının değişmezliği de pratikte genellikle inanç meseleleriyle sınırlıydı. Kanunları geçersiz veya uygulanamaz kılan değişen koşullar nedeniyle, disiplin konularıyla ilgili hemen hemen her konsey bir önceki konseyin kararlarını değiştirdi.
On ikinci ve on üçüncü yüzyıllardan sonra, Katolik Kilisesi’nde genel konseylerin papadan daha yetkili olduğuna ve gerekirse onu görevden alabileceğine dair bir teori gelişti. Papalığın yetkilerini kanunlarla sınırlamaya çalışan hukukçuların iddiaları Kur’an’ın dayanağıydı. Papalık otoritesinin ilahi kökenini reddeden İtalyan siyaset düşünürü Padua’lı Marcellus’la, sadece Papa’nın veya Konsey’in değil, aynı zamanda
Orta Çağ’da bu teorinin en önde gelen savunucularından biri, yalnızca bir bütün olarak Kilise’nin inanç hakkında hatasız kararlar verebileceğini iddia eden İngiliz filozof William of Ockham’dı. Konstanz Konsili (1414-18), konseylerin üstünlüğü teorisi üzerine papalık iddiasında bulunan üç kişiyi görevden aldı ve V. Martinus’u papalığa getirerek Büyük Bölünmeyi (1378-1417) sona erdirdi. Katolik Kilisesi On Altıncı Ekümenik Konsili kabul etse de, bu konsey Papa tarafından toplanmadı ve kararlarıyla resmen onaylanmadı. Konseylerin üstünlüğü teorisi, Fransa’da papalık gücünü sınırlamayı amaçlayan Gal Ticanism’i de etkiledi. 1869-1870’de gerçekleşen Birinci Vatikan Konsili’nde bu teori alenen kınandı. ikincisi. Vatikan Konseyi’nde hem üye hem de piskoposluk başkanı olarak papa (1962-1965); Daha sonra diğer piskoposlarla, özellikle de genel kurulda organik birlik içinde olduğu varsayılıyordu. Ortodoks ve Katolik Kiliseleri tarafından kabul edilen Ekümenik Konseyler şunlardır:
Nikaya (İznik) Konseli (325)
I. Konstantinopolis Konsili (İstanbul) (381) Efes Konsili (Efes) (431) Kadıköy Konsili (Kadıköy) (451)
II. Konstantinopolis Konsili (55İ3)
Üçüncü. Konstantinopolis Konseyi (680-681) II. Nikaya Konsolisi (787)
Katolik Kilisesi’nin ekümenik kabul ettiği diğer konseyler şunlardır:
dördüncüsü. Konstantinopolis Konseyi (869-870)
I. Lateran Konseyi (1123)
ikincisi. Lateran Konseyi (1139)
Üçüncü. Lateran Konseyi (1179)
dördüncüsü. Lateran Konseyi (1215)
Lyon Konsolosu (1245)
ikincisi. Lyon Konseyi (1274) Viyana Konseyi (1311-12) Konstanz Konseyi (1414-18) Ferrara-Floransa Konseyi (1438-1445)
V. Lateran Konseyi (1512-17) Trent Konseyi (1545-63) Lateran Konseyi (1512-17)
I. Vatikan Konsili (1869-70)
ikincisi. Vatikan Konseyi (1962-1965).
Kaynak:www.derszamani.net
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]